Na de afschaffing van de slavernij in Suriname ontstond de facto een nieuwe groep staatsburgers in het Koninkrijk der Nederlanden: zoals een VVD volksvertegenwoordiger in de Tweede Kamer het in 1863 onderstreepte: ‘zwarte Nederlanders’.

De eerste Surinaamse immigranten trokken naar Nederland voor studie of werk. Sommigen kwamen hier om van hun pensioen te genieten na een werkzaam leven in Suriname. Deze vroege Surinaamse migranten waren meestal welopgevoede studenten of hoogopgeleiden uit de betere klasse, die hier prestigieuze beroepen uitoefenden als arts, psychiater, tandarts of gemeentefunctionaris. Voor zover ze nog studeerden, werden hun opleiding en verblijf betaald door hun ouders in Suriname.

Op 18 januari 1919 richtten enkelen van hen in Amsterdam de ‘Bond van Surinamers in Nederland’ op.